واجبی که انجام آن فراموش شده است؟!

یک خانم وظیفه‌شناس بر حسب وظیفه‌ی شرعی، در کمال آرامش و بدون توهین، قصد نهی از منکر کردن خانم بدحجابی را دارد. این خانم بدحجاب در کنار حمله‌ور شدن و چنگ انداختن و فشردن گلوی او، حرف‌های جالبی هم به زبان می‌آورد؛ می‌گوید: «این تو هستی که باید حجابت را برداری! شماها چند نفری بیشتر نیستید!» همچنین در حین حمله‌ور شدن و به قصد کشیدن چادر از سر ناهی از منکر می‌گوید: «آدمت می‌کنم، بی‌جا می‌کنی که به من حرف می‌زنی، کاری می‌کنم که دیگر جرأت نکنی به کسی بگویی حجابت را رعایت کن!»

با توجه به این گونه رخدادهای مشابه و پایان ناپذیر در کشور اسلامی ما و رفتار مشابه نیروی انتظامی و پلیس امنیت اخلاق، یادآوری چند باره‌ی نکاتی برای نیروی انتظامی و بلکه دستگاه قضا، ضروری به نظر می‌آید!!

1. «مبادا در گوشه و کنار، یا در دستگاه انتظامى یا قضایى، کسانى باشند که راه را جلو آمر به معروف و ناهى از منکر، سد کنند! مبادا کسانى باشند که اگر کسى امر به معروف و نهى از منکر کرد، از او حمایت نکنند؛ بلکه از مجرم حمایت کنند!»[1]

2. «به من نامه مى‌نویسند؛ بعضى هم تلفن مى‌کنند و مى‌گویند: ما نهى از منکر مى‌کنیم؛ اما مأمورین رسمى، طرف ما را نمى‌گیرند. طرف مقابل را مى‌گیرند! من عرض مى‌کنم که مأمورین رسمى – چه مأمورین انتظامى و چه مأمورین قضایى – حق ندارند از مجرم دفاع کنند. باید از آمر و ناهى شرعى، دفاع کنند. همه‌ی دستگاه حکومت ما، باید از آمر به معروف و ناهى از منکر دفاع کند. این، وظیفه است.»[2]

3. «امنیت در یک کشور – چه امنیت اجتماعى و مدنى، چه امنیت روانى و اخلاقى – یکى از پایه‌ها و ارکان اصلى پیشرفت و قوام و سربلندى کشور است.»[3]

وظیفه‌ی ما روشن است؛ هر چند عده‌ای در هر لباسی بخواهند مانع انجام تکلیف و وظیفه شوند: «یک جریان فساد هم، فسادهاى اخلاقى و رواج منکرات است. با این هم باید مقابله و مبارزه کرد. ما خوب مى‌دانیم، این جزو تعالیم اسلام است که با زبان و تبیین باید مردم را با فضایل اخلاقى آشنا کرد و از منکرات دور نگه‌داشت. این به جاى خود درست؛ اما با شیوع منکرات و با تظاهرِ به آن باید مقابله کرد. اسلام مرتکبِ منکر را نصیحت و هدایت مى‌کند؛ اما حد هم براى او مى‌گذارد. با صِرف زبان و توصیه نمى‌شود کارى کرد. قدرت نظام باید جلوِ سیرِ فحشا و فساد را بگیرد. اجازه ندهید که هوس‌هاى یک عدّه‌ى معدود و یک گروه کوچک و اندک در داخل جامعه، موجب اغواى ذهن و فکر دختر و پسر جوان و مرد و زن مؤمنى شود که هیچ انگیزه‌ى فسادى ندارند. شما باید جلوِ آن‌گونه افراد را بگیرید.»[4] و قطعاً پاسخی در برابر این کلام اماممان، جز “علی عینی” بر زبان جاری نخواهیم کرد!

«…نیروى انتظامى، که مباشراً و مستقیماً با مردم روبه‌رو هستند و می‌توانند بسیارى از مشکلات مردم را برطرف کنند یا خداى نکرده، نارضایى‌هایى به وجود بیاید.»[5] پس نیروی انتظامی باید در پیشگاه خداوند نسبت به برخی نارضایی‌های مؤمنین جامعه، پاسخ‌گو باشد؛ همانان که به دنبال انجام تکلیفند و البته با پشتیبانی نیروی انتظامی و دستگاه قضا!

این را نیز به خوبی می‌دانیم که: «…آن‌جایى که نوبت اجرا و عمل برسد، همه باید طبق قوانین عمل کنند. هیچ چیزى مجوّز این نیست که بگویند چون نیروى انتظامى و قوّه‌ى قضایّیه عمل نکردند، خودمان وارد میدان شدیم…»[6]

مدار حرکت و ملاک ما ولیّ امر مسلمین، حضرت آیت الله العظمی امام خامنه‌ای روحی فداه هستند و برای برآورده شدن منویات ایشان، از بذل جان و مال و آبرو دریغ نداریم. مبادا عملکرد نیروی انتظامی به گونه‌ای باشد که سبب بدگمانی مؤمنین شود: «امروز آن کسانى که در قالب نیروى انتظامى سعى می‌کنند آرامش را، امنیت را، آسایش خیال را براى آحاد شهروندان کشورمان فراهم کنند، در حقیقت به معناى واقعى کلمه، مجاهدان فى‌سبیل‌اللَّه هستند؛ این بسیار باارزش است. لازمه‌ى این سِمَت مهم و این عنوان بزرگ این است که هرچه می‌توانید، کار را از آسیب‌هایى که ممکن است در آن و بر آن وارد شود، مبرا کنید. تأکید همیشه‌ى ما در خطاب به نیروى انتظامى این بوده و همین هم هست.»[7]

یکی از آسیب‌های خطرناک، این است که مؤمنان احساس جدایی از نیرویی را کنند که مطالبات ارزشی از آن دارند. مطالبه‌ی مؤمنان از شما این است که: «نیروى انتظامى، هم مظهر اقتدار نظام و نظمى است که می‌خواهد امنیت کشور را حفظ کند و تأمین کند و از آن پاسدارى کند، هم مظهر مهربانى و دلسوزى و روحیه‌ى رأفت و رحمت نظام نسبت به آحاد مردم است. این دو تا در کنار هم و توأم با یکدیگر باید مورد توجه قرار بگیرد. در آموزش‌ها، در دوره‌هاى گوناگونى که براى کارآموزى بخش‌هاى مختلف تشکیل می‌شود، این را بایستى به آحاد نیروى انتظامى تعلیم داد، تا جزو فرهنگ قطعى نیروى انتظامى بشود. شما می‌خواهید پشتیبانان آسایش و آرامش فکرى مردم باشید. بایستى مردم، هم قدرت و اقتدار شما را احساس کنند، هم رأفت و دلسوزى و امانت و محبت شما را نسبت به خودشان.»[8]

جوانان طلبه و دانشجو، افسران جنگ نرم دوران خویشند که با بینایی، صبر، بصیرت و حتی جان‌فشانی، باید راه‌گشایی کنند و به پیش ببرند و به پیش بروند.

مؤمنان، دل در گرو نظام اسلامی و امام بصیرشان دارند و به خوبی می‌دانند که نگاه داشتن دین در آخرالزمان، به سان نگاه داشتن آتش در کف دستان است و البته آن را حفظ خواهند کرد… این خود ما (در هر لباس و مسئولیتی) هستیم که انتخاب می‌کنیم تا به این جبهه‌ی استقامت، کمک کنیم یا بر دغدغه‌های آنان و البته امام امت روحی له الفداء بیافزاییم… نیروی انتظامی جایگاهی دارد که مجاهدان فی سبیل الله در آن حرکت می‌کنند…