برخي از اهل سنت اصرار دارند كه عمر را شوهر ام كلثوم بدانند! و اين موضوع بيش از هزار سال دست مايه طرح در متون تاريخي و كلامي بوده است ؛ تفصيل اين ماجرا در صحاح سته موجود نيست و اين موضوع تنها در كتاب طبقات ابن سعد مندرج است كه اعتبار آن مشكوك است . در متون شيعي نيز اين مساله اختلافي است و دستخوش روايات متعارض غيرصريح است . 

از اين رو مي توان آن را از دروغ هاي بزرگ در تاريخ اسلام برشمرد. در اين باره چند نظر قابل طرح وجود دارد:
1. مشخص نيست كه اميرمومنان (ع) دختر ي به نام ام كلثوم از فاطمه زهراء (ع) داشته باشد؛ بعضي از محققان مدعي اند كه اميرمومنان از حضرت زهرا(ع) دختري به نام زينب با كنيه ام كلثوم داشت .(1) هرچند كه در بسياري از منابع شيعي در كنار زينب كبري ، از ام كلثوم ياد مي كنند كه ممكن است كنيه رقيه همسر مسلم بن عقيل باشد هرچند كه مادر او را فاطمه زهرا(ع) نمي دانند(2)
2. شيخ مفيد (متوفي 413ق.) در رساله اي خاص ، به تحقيق اين موضوع پرداخته است و چنين ازدواجي را انكار مي كند. او مي گويد: ازدواج اين دو را زبير بن بكار نقل كرده است در حالي كه سخن و روايت او به دليل دشمني اش با اميرمومنان (ع) مورد اعتماد نيست . (3)
3.از ديدگاه برخي ام كلثوم كه همسر عمر بن خطاب شد، دختر خوانده حضرت علي(ع) بود. اين دختر در اصل دختر ابوبكر از اسماء بنت عميس است. وقتي كه علي(ع) اسماء را به همسري خود گرفت ام كلثوم بچه كوچك بود و در خانه حضرت علي بزرگ شد و دختر علي(ع) ناميده شد و عمر بن خطاب داماد ابوبكر شد نه داماد علي(ع) .(4)
4 .برخي با اذعان به اين ازدواج ، تهديد و زور خليفه را عامل اين ازدواج مي شمارند؛ بر اساس اين گزارش روايي ، عمر اصرار داشت كه با دختر امام على(ع) از حضرت فاطمه(ع) ازدواج كند. به اين منظور چند بار و به اصرار ازام‏كلثوم خواستگارى كرد و هر بار امام على(ع) به بهانه كوچك بودن ام‏كلثوم خواسته عمر را رد كرد؛ تا ان كه كار به اجبار و تهديد كشيد و عباس عموى امام على(ع) واسطه شد و اين ازدواج صورت گرفت(5) لازم به ذكر است كه چنين پيوندهايي را ، در فرض انجام، همچون برخي از نامگذاري ها ، در صدر اسلام عادي مي بايست شمرد . زيرا برخي انگيزه هاي ازدواج بر محور ثروت ، قدرت، وضع ظاهري آن زن و يا به خاطر دفع شر است .
پي نوشت:
1.باقر شريف قرشي ، حيات فاطمه الزهرا(ع)، ص 219.
2.علي بن محمد علوي ، المجدى فى انساب الطالبين، ص 11 و 18.
3.سبحاني، راهنماي حقيقت، ص 613.
4.ابوالفرج اصفهاني، الاغاني، ج16،ص 103.
5. ر.ك: كليني، فروع كافى، ج 5، ص 346.