همسر من ، تنها يك نظامي صرف نبود ؛ 
مردي در ابعاد گوناگون ، شخصيتي بود كه هر گروه او را ازخود مي دانست . 
بسيج ، ارتش ، سپاه و اقشار مختلف به قدري با او صميمي و مأنوس بودند كه او را به راستي از خود مي دانستند .
شهيد صياد ، شخصيتي بسيار مردمي داشتند . دوست داشتند هميشه با مردم باشند ؛ حتي در نماز جمعه كه شركت مي كردند ، هيچ وقت در جايگاه مسؤولين نمي نشستند و اغلب در جوار مردم قرار مي گرفتند .
نماز كه تمام مي شد ، حدود يك ساعت طول مي كشيد تا او برگردد و تازه مي فهميديم كه براي گوش دادن و گره گشايي به مشكلات مردم اين همه تأخيرداشته است .

هفته اي 24 ساعت ، در دانشكدة افسري معارف اسلامي تدريس مي كرد . ايشان نسبت به صلة رحم و رسيدگي به امور فاميل بسيار توجه داشت و اغلب مشكلات اطرافيان را حل مي كرد .
او به فكر تفريح و راحتي خود نبود و معتقد بود كه ما مسؤول هستيم و بايد به مشكلات ديگران رسيدگي كنيم .