وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْتَرِی لَهْوَ الْحَدِیثِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِ اللَّه بِغَیْرِ عِلْمٍ وَ یَتَّخِذَها هُزُواً أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ‏[1]

و بعضى از مردم سخنان بیهوده را مى‏خرند، تا مردم را از روى نادانى، از راه خدا گمراه سازند و آیات الهى را به استهزا گیرند؛ براى آنان عذابى خوارکننده است!

شأن نزول:

بعضى از مفسران گفته‏اند: آیه مورد بحث، درباره «نضر بن حارث» نازل شده است.

او مرد تاجرى بود که به «ایران» سفر مى‏کرد، و در ضمن، داستان‏هاى «ایرانیان» را براى «قریش» بازگو مى‏نمود، مى‏گفت: اگر «محمّد» براى شما سرگذشت «عاد و ثمود» را نقل مى‏کند، من داستان‏هاى «رستم و اسفندیار»، و اخبار «کسرى‏» و سلاطین عجم را باز مى‏گویم!، آنها دور او را گرفته، استماع قرآن را ترک مى‏گفتند.[2]

بعضى دیگر گفته‏اند: این قسمت از آیات، درباره مردى نازل شده که کنیز خواننده‏اى را خریدارى کرده بود، شب و روز براى او خوانندگى مى‏کرد و او را از یاد خدا غافل مى‏ساخت.[3]

مرحوم «طبرسى» مفسر بزرگ، بعد از ذکر این شأن نزول، مى‏گوید:

حدیثى که از پیامبر صلى الله علیه و آله در این زمینه نقل شده، شأن نزول فوق را تأیید مى‏کند؛ چرا که آن حضرت صلى الله علیه و آله فرمود: لایَحِلُّ تَعْلِیْمُ الْمُغَنِّیاتِ وَ لا بَیْعُهُنَّ، وَ أَثْمانُهُنَّ حَرامٌ وَ قَدْ نَزَلَ تَصْدِیْقُ ذلِکَ فِى کِتابِ اللَّه تَعالى‏: وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِیْثِ ...:

«آموزش دادن کنیزان خواننده، و خرید و فروش آنها حرام است و درآمدى که ازاین راه به دست مى‏آید نیز حرام است، گواه این مطلب چیزى است که خداوند در کتابش فرموده: وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِیْثِ ...».

 منبع: شأن نزول آیات قرآن،